O ΓΥΡΟΣ TOY ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ 5 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ H περιπέτεια της ανακάλυψης του κόσμου με ένα μονοκινητήριο αεροσκάφος αποτελεί μια συγκλονιστική εμπειρία που δεν είχε επιχειρηθεί άλλη φορά από Έλληνα. Κείμενο-φωτογραφίες: Ζήσης Πεχλιβανούδης Δύο χρόνια πριν τέσσερα αεροπλάνα Beechcraft Bonanza, ολοκλήρωναν το γύρο του κόσμου _πατώντας_ σε τρεις ηπείρους. Έχοντας την ευτυχία να είμαι κάτοχος ανάλογου αεροπλάνου εξοπλισμένου μάλιστα κατάλληλα για τις απαιτήσεις ενός τέτοιου ταξιδιού, η πρόκληση αυτής της πτήσης έπρεπε να μετατραπεί σε πραγματικότητα. Μία πρόκληση που την έκανε ακόμα πιο έντονη η σκέψη του να πατήσω και στις πέντε ηπείρους και να είμαι ίσως ο πρώτος Έλληνας που με μονοκινητήριο αεροπλάνο, την Ελληνική σημαία και το νηολόγιο στο σκάφος του θα ολοκλήρωνε το ταξίδι αυτό. Έτσι στα τέλη Ιουνίου, ύστερα από ένα μαραθώνιο προετοιμασίας κατορθώνοντας να βρω δρόμο σ_ έναν κυκεώνα από διαφορετικούς συνδυασμούς διαδρομών, αεροδρομίων που παρείχαν τις ελάχιστες ευκολίες σε καύσιμα, τελωνεία, προσέγγιση με όργανα μετεωρολογικών χαρτών και πληροφοριών για τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και για τόσο διαφορετικές περιοχές γύρω από τον πλανήτη, άδειες υπέρπτησης και προσγείωσης πάνω από δεκάδες κράτη με ατέλειωτη γραφειοκρατία, έχοντας προμηθευτεί ανταλλακτικά και εναλλακτικά όργανα για κάθε σχεδόν βλάβη, έχοντας κάνει ακόμα και τα εμβόλια που απαιτούνται για τροπικές χώρες, ξοδεύοντας αφειδώς χρόνο και χρήμα, και χρησιμοποιώντας την αμέριστη βοήθεια και συνεργασία της JEPPESEN DATAPLAN, όλα έμοιαζαν έτοιμα για τη μεγάλη στιγμή. Και η μεγάλη στιγμή ήταν το πρωινό της 28ης Ιουνίου όπου στο αεροδρόμιο του Hannover στη βόρεια Γερμανία θα συναντούσα το συγκυβερνήτη και συνοδοιπόρο μου στην προσπάθεια αυτή, τον Ιταλό Roberto Reoli. Αφού γεμίσαμε τις κύριες δεξαμενές και τις δύο εξωτερικές των ακροπτερυγίων, συνολικής χωρητικότητας 1100 lit., ξεκινήσαμε για τον πρώτο μας σταθμό μετά το Hannover, την Casablanca στο Μαρόκο. Πετώντας πάνω από 10 ώρες και έχοντας διανύσει 1450 ναυτικά μίλια πάνω από τις γνώριμες πεδιάδες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας, συναντώντας ισχυρότατους αντίθετους ανέμους (64KT πάνω από το Γιβραλτάρ, όπως μας πληροφορούσε το σύστημα EFIS), η Μαύρη Ήπειρος μας άνοιγε τις πύλες της στην Casablanca, μια τυπική αφρικανική μουσουλμανική πολιτεία που ίσως δεν έχει πια το έντονο χρώμα που περιέβαλε τον Hamffrey Bogard στην ομώνυμη ταινία δεν παύει όμως μέσα στα στενά πολύβουα σοκάκια και τα πολύχρωμα παζάρια της να κρύβει πολλά από τα θέλγητρα της Ανατολής. Την επόμενη ημέρα αφήναμε το Μαρόκο για τον επόμενο προορισμό μας 1290 μίλια μακριά στη δυτική ακτή της Αφρικής, στο Dakkar της Σενεγάλης. Αποφασίσαμε να πετάξουμε αρκετά ψηλά πάνω από τη Δυτική Σαχάρα (16000ft, FL 160) φοβούμενοι τους αντάρτες της περιοχής, που μερικά χρόνια πριν είχαν επιφυλάξει άσχημη τύχη στο Dornier μιας επιστημονικής αποστολής, καταρρίπτοντάς το με πύραυλο. Δεν κατορθώσαμε όμως να αποφύγουμε τη φύση που μας επιφύλαξε την πρώτη και πρωτόγνωρη έκπληξή της_ Αμμοθύελλα. Σιγά σιγά άρχισε να εξαφανίζεται το έδαφος, ο ορίζοντας και κατόπιν ο ουρανός κάτω από ένα σκληρό θολό πέπλο, ενώ η εξήγηση μπορούσε πάλι να δοθεί από το EFIS. 'νεμος ανατολικός 56 KT από τη Σαχάρα, εικόνες από Λεγεώνα των Ξένων στους συνειρμούς μας και επιστροφή στην πραγματικότητα από το φόβο αχρήστευσης του φίλτρου αέρα. Ευτυχώς χωρίς κανένα πρόβλημα τελικά προσγειωθήκαμε στο Dakkar όπου η προσμονή της γνωριμίας με ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Δυτικής Αφρικής γρήγορα μετατράπηκε σε απογοήτευση ύστερα από μία σύντομη περιήγηση στην αφόρητη ζέστη και φτώχεια της πόλης. Μοναδική, απρόσμενα χαρούμενη νότα η γνωριμία με έναν πιλότο της Σενεγαλέζικης πολεμικής αεροπορίας που μιλώντας υποφερτά Ελληνικά μας περιέγραψε τα της εκπαίδευσής του επί επταετία στο Τατόι. Με 800 lit καύσιμο 36ψC και _τρώγοντας_ 2500 m μέχρι να ξεκολλήσουμε απογειωθήκαμε για να διασχίσουμε τα 1750 μίλια του νότιου Ατλαντικού που μας χώριζαν από τον επόμενο σταθμό μας, το Recife της Βραζιλίας. Πετώντας στο FL 120, για να έχουμε όσο το δυνατόν περισσότερη οικονομία στο οξυγόνο, παρόλο που είχαμε αυτονομία για 80 ώρες στα 18.000 πόδια αποφεύγαμε εύκολα τα διάφορα CB που ξεχύνονταν αρκετά ψηλότερα από τα πλούσια κούμουλους, τα οποία έπλεαν αργά στα 6-8000 πόδια κάτω μας. Σε συνεχή επαφή με το Dakkar μέσω της κεραίας HF που σερνόταν 18 μέτρα πίσω μας, περνώντας διαδοχικά από τα προσχεδιασμένα και τόσο σημαντικά για υπερατλαντικά ταξίδια points of safe return και points of no return, ένιωσα απέραντη χαρά και συγκίνηση καθώς το GPS με ενημέρωνε ότι διέσχιζα τη νοητή γραμμή του Ισημερινού. Ύστερα από 10 ώρες και 30 λεπτά τα μάτια μας αντίκριζαν τις απέραντες πρασινοκίτρινες παραλίες της Νοτίου Αμερικής και το σούρουπο με τα παραδείσια χρώματά του αγκάλιαζε την προσγείωσή μας στο Recife. Επί της υποδοχής μας η υγειονομική υπηρεσία η οποία γνωρίζοντας την άφιξή μας από την Αφρική μας περίμενε με τα προσήκοντα απολυμαντικά σπρέι. Στην πόλη αυτή όπου ο όρος _διακοπές_ πλησιάζει στην απόλυτη έννοιά του, οι τρεις ημέρες που περάσαμε είναι λίγες για να εξερευνήσεις την έντονη νυχτερινή ζωή και τις άλλες ομορφιές της. Πληρώνοντας αρκετά ακριβά το Handling ($280) που πρόσφερε όμως αυτοκίνητο και έκπτωση 50% στο SHERATON προμηθευτήκαμε και την αναγκαία άδεια υπέρπτησης της Βραζιλίας, ενώ τα καύσιμα μας κόστισαν περίπου $0.8 το λίτρο. Επόμενος σταθμός το Belem στις εκβολές του Αμαζονίου και από εκεί στο Manaus πετώντας VFR 700 μίλια προς το κέντρο της ζούγκλας, όπου ο Ρίο Νέγκρο συναντά τον Αμαζόνιο βάφοντας δίχρωμα τα νερά. Πετώντας χαμηλά πάνω από τα απάτητα τροπικά δάση που εναλλάσσονταν αέναα με τα νωχελικά νερά του ποταμού, συνειδητοποιείς την απεραντοσύνη αυτής της χώρας που η έκτασή της είναι όση της Ευρώπης, αλλά δύσκολα μπορείς να κατανοήσεις πως εκεί ζουν άνθρωποι. Πετώντας ακόμα πιο χαμηλά λίγο πριν το Manaus ανάμεσα στα αιωνόβια τροπικά δέντρα και τα επικίνδυνα θολά νερά του ποταμού όπου κοπάδια από παράξενα πουλιά ξεπετάγονταν για να χαθούν λίγο μετά ανάμεσα στα πυκνά φυλλώματα όπου ούτε οι ακτίνες του ήλιου δεν μπορούν να τρυπήσουν, κέρδιζα μια από τις εντυπωσιακότερες οπτικές εμπειρίες της ζωής μου. Μένοντας τρεις ακόμα ημέρες στο Manaus μια έντονα αναπτυσσόμενη περιοχή και αφού απολαύσαμε τη φιλοξενία των ντόπιων, βάλαμε πλώρη για το Caracas στη Βενεζουέλα. Πετώντας στο μεγαλύτερο ύψος απ_ όλο το ταξίδι (FL 200) λόγω καιρού, διανύοντας 1000 μίλια σε 6 περίπου ώρες, πιάναμε στο Caracas, μια πολιτεία που αναπαύεται για πολλά χιλιόμετρα στους πρόποδες ενός επιβλητικού βουνού πριν δροσιστεί στην απέραντη παραλία του Ατλαντικού και η οποία θυμίζει έντονα την ελληνική μορφολογία. Δυστυχώς ύστερα από μιας ημέρας μόνο παραμονή αφού είχαμε βίζα πληρωμάτων για 24 ώρες και αφού συμπληρώσαμε συνολικά 32 general declaration charts και άλλα τόσα έγγραφα άγνωστης χρησιμότητας, έχοντας όμως πληρώσει τη φθηνότερη βενζίνη από κάθε μέρος που τελικά επισκεφτήκαμε (33 cents/lit, ενώ κατά μέσον όρο πληρώνουμε $1 το λίτρο και στην Ελλάδα το πληρώνουμε $2 το λίτρο) ξεκινήσαμε για το West Palm Beach της Florida, 1300 μίλια μακριά πάνω από την Αρούμπα, την Ταϊτή και τις Μπαχάμες. Από εκεί πετώντας παράλληλα στις ακτές του κόλπου του Μεξικού πάνω από την New Orleans και τον πλημμυρισμένο Mississippi, φτάσαμε στο Dallas του Τέξας, απολαμβάνοτας για μια ακόμα φορά την εξυπηρέτηση των Αμερικάνων ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν αναγάγει τη δουλειά τους σε τέχνη και όσο και αν έχουν την τεχνολογία αρωγό τους κανένας δεν πιστεύω ότι μπορεί να αμφισβητήσει τη συμβολή τους στην ασφάλεια και στη μοναδική στον κόσμο ανάπτυξη της αεροπορίας της χώρας αυτής. Εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη για σέρβις στο αεροπλάνο παραμείναμε τέσσερις ημέρες εκεί συναντώντας και αρκετούς Έλληνες πιλότους, εκπαιδευόμενους και εκπαιδευτές, στις διάφορες σχολές που _ευδοκιμούν_ εκεί λόγω των καλών καιρικών συνθηκών και των φθηνών σχετικά καυσίμων, γεγονός που μας επέτρεψε να χαρούμε ελληνικό χρώμα ζωής στη μέση της Αμερικής. Από εκεί πορεία για τη δυτική Ακτή πάνω από ένα τοπίο που ραγδαία άλλαζε και όπου η απεραντοσύνη των πράσινων πεδιάδων του Τέξας έδινε τη θέση της στην έρημο και στις άγονες περιοχές των Βραχωδών Ορέων του Ρίο Γκράντε, του Γκραντ Κάνιον του Colorado και του Las Vegas και αυτές με τη σειρά τους άνοιγαν τις πύλες τους στη σημερινή _Γη της Επαγγελίας_ την California και τον προορισμό μας στην ακτή του Ειρηνικού, το San Jos_. Από εκεί μπροστά μας η απεραντοσύνη του Ειρηνικού και τα 2.300 μίλια ατέλειωτης θάλασσας που μας χώριζαν από τα νησιά Χαβάη. Τέσσερις ημέρες παραμονής στην California, σύντομες πτήσεις πάνω από το San Fransisco, το Okland και τη γύρω περιοχή και _γλυκειά νυχτερινή ζωή_. Είναι δύσκολο ακόμα και για έναν Ευρωπαίο να εγκαταλείψει τα θέλγητρα του _αμερικάνικου ονείρου_ και τις ευκολίες του. Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από το San Jos_ περνώντας πάνω από την Golden gate Bridge που ανέτειλε μέσα από την πρωινή αχλύδα για να διανύσουμε τη μεγαλύτερη απόσταση μεταξύ δύο σταθμών ολόκληρου του ταξιδιού. Υπερπλήρεις με καύσιμα κερδίσαμε το ύψος σχετικά γρήγορα και έχοντας την Oceanic clearance ύστερα από ένα ήσυχο ταξίδι 13 ωρών με ούριο άνεμο και χαμηλά στρώματα νεφών φθάναμε στη Χαβάη. Σύντομη παραμονή στο διάσημο για τον τουρισμό του νησιώτικο σύμπλεγμα με την παραδεισένια φύση και τα τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα, επίσκεψη στο Pearl Harbour και στο μνημείο των πεσόντων από την αεροπορική επίθεση των Ιαπώνων στο B' Παγκόσμιο Πόλεμο. Επόμενη διαδρομή, αυτή για το Majuro στα νησιά Μάρσαλ 2.000 μίλια μακριά που έμελλε να είναι η πλέον επεισοδιακή του ταξιδιού. Αφήνοντας τη Χαβάη με νοτιοδυτική κατεύθυνση, πετώντας πάνω από το Johnston Atoll με τις τεράστιες αποθήκες των πυρηνικών και των χημικών αποβλήτων διασχίζουμε την Datum line, η ημέρα γινόταν από Δευτέρα Τρίτη, ο ήλιος ακόμα ψηλά και η πατρίδα μου από την άλλη μεριά της υδρογείου. H νύχτα είχε ήδη απλώσει τα πέπλα της, 800 μίλια μας χώριζαν από τον προορισμό μας και μπροστά ένα τείχος από καταιγίδες να μας φράζει το πέρασμα. Το αντιφέγγισμα από τις αστραπές και τους κεραυνούς να δίνει αλλόκοτες μορφές στα σύννεφα στα οποία, φοβεροί δράκοι που έχυναν φωτιά από τα τεράστια στόματά τους μας περικύκλωναν και μας απειλούσαν. Έχοντας κιόλας περάσει το Point of no return κάθε σκέψη επιστροφής εγκαταλείφθηκε. Ρωτώντας για το εναλλακτικό μας αεροδρόμιο της Tarawas, η Χαβάη με το HF μας πληροφορούσε πως έκλεισε λόγω έλλειψης ρεύματος, ενώ με το Majuro δεν υπήρχε η παραμικρή επαφή. H πιθανότητα προσέγγισης της βάσης του Dyes, 250 μίλια βορειοδυτικά, αποκλείστηκε μια που υπήρχε ραδιενεργός ακτινοβολία σε ακτίνα 15 μιλίων γύρω της. Μόνο μπροστά λοιπόν, στις καταιγίδες. Τουλάχιστον το ραντάρ καιρού θα επέτρεπε να αποφεύγουμε την καρδιά τους_ μόνο που γρήγορα μας εγκατέλειψε κι αυτό από υπερθέρμανση. Δεν είχαμε μάθει ακόμα το κέφι του Αρχάγγελου Μιχαήλ, εκείνη τη βραδιά αλλά δεν πρέπει να ήταν στις καλύτερες στιγμές του. Σβήσαμε λοιπόν σχεδόν κάθε φωτισμό στον πίνακα οργάνων, προσπαθώντας να διακρίνουμε το κέντρο των καταιγίδων, από τις φωτιές των κεραυνών και των αστραπών που ξεχύνονταν γύρω μας, για να τις αποφύγουμε, χάνοντας και την έννοια του χρόνου με μόνη πια σκέψη το αεροδρόμιο και του Θεού την ελπίδα. Μέσα από την καταρρακτώδη βροχή σ_ ένα κενό ανάμεσα στα σύννεφα, τα πρόσωπά μας φωτίστηκαν. Το νησί ήταν εκεί, ο διάδρομος ήταν εκεί και φωτισμένος και το GPS μας επιβεβαίωνε αυτό που βλέπαμε. Προσγειωθήκαμε χωρίς να απαντήσει κανένας στις κλήσεις μας μια που όπως μάθαμε, ο ελεγκτής είχε βαρεθεί να περιμένει, αφήνοντας πίσω του τα φώτα του διαδρόμου ανοιχτά και καμιά εικοσαριά γραφιάδες και καθαρίστριες να περιμένουν πληρωμή από εμάς για την _υπερωρία_ τους_ τελικά ο Αργάγγελος είχε ακόμα κέφια. H παραδεισένια ατόλλη με τα 35 μίλια μήκος και τα 100 μέτρα πλάτος χαμένη στο πράσινο, το γαλάζιο και τις συνθέσεις τους, όπως ξεπρόβαλε το επόμενο πρωινό απάλυνε τελικά την ένταση της προηγούμενης νύχτας. Επόμενη στάση μας η Παπούα-Νέα Γουινέα και το αεροδρόμιο του Port Moresby 1.800 μίλια μακριά και 11 περίπου ώρες στο FL 180 για να βρεθούμε στην εποχή του ανθρώπου του Νεάντερταλ. Τουλάχιστον αυτό μας θύμιζαν οι άνθρωποι που βρήκαμε εκεί, με τα έντονα ζυγωματικά, τα βαθουλωμένα μάτια, τα κατάμαυρα ανακατωμένα μαλλιά και τα στολίδια από δόντια και κόκκαλα να τρυπούν ακόμα και τις μύτες και τα μάγουλά του, ενώ η συμπεριφορά και η όψη τους έκαναν ακόμα πιο έντονη την πίστη μας σ_ αυτό που είχαμε ακούσει. Πως σ_ αυτές τις ζούγκλες υπάρχουν ακόμα ανθρωποφάγοι. Μπροστά λοιπόν για το Darwin της Αυστραλίας και επιστροφή στο Δυτικό Πολιτισμό αφήνοντας πίσω μας τροπικές ζούγκλες, γαλαζοπράσινες θάλασσες, σπαρμένες με νησάκια και ξέρες και μπορούμε πια να αντικρίσουμε τις ακτές της ηπείρου που ανακάλυψε ο Κάπτεν Κουκ. Ύστερα από απέραντες έρημες στέππες που καίγονταν ασταμάτητα αφού ακόμα ήταν εποχή ξηρασίας εκεί, βρεθήκαμε στο πεντακάθαρο και με έντονο δυτικό χρώμα λιμάνι του Darwin. Ύστερα από εξονυχιστική έρευνα των τελωνειακών και αφού αναπαυθήκαμε μετά από μία μικρή περιήγηση στην πόλη, απογειωθήκαμε την επόμενη για Singapore. Πτήση στα 10.000 πόδια με ισχυρό αντίθετο άνεμο 35KT πάνω από τα μαγευτικά νησιά της Ινδονησίας και προσγείωση ύστερα από 1.850 μίλια σ_ έναν τόπο που αν δε γνώριζες τη θέση του στο χάρτη θα πίστευες πως βρίσκεται στη Νότια Αγγλία. Αφεθήκαμε εμείς στην τάξη και την οργάνωσή τους και το αεροπλάνο μας σε έμπειρα χέρια τεχνικών για σέρβις. Από εκεί πορεία για το Pouquet της Ταϊλάνδης πετώντας πάνω από τη Μαλαισία μέσα σε ατελείωτες βροχές και ύστερα από προσέγγιση ILS, το οποίο μάλιστα είχε απόκλιση μιας μοίρας με το διάδρομο λόγω των γύρω λόφων, πιάναμε στη χώρα των Τάι. Το Pouquet ένα ιδιαίτερα ανεπτυγμένο τουριστικό θέρετρο σε μια χώρα που αναπτύσσεται ιλιγγιωδώς και η οποία είναι κύριος συντελεστής στην οικονομική δύναμη των _πέντε μικρών δράκων της Ανατολής_, μέρος όμως της οποίας το στηρίζει στις αποδοχές του αρχαιότερου επαγγέλματος στον κόσμο. Ύστερα από παραμονή τεσσάρων ημερών μιας μάλιστα ακούσιας, αφού δεν είχε έλθει η άδειά μας από την πρωτεύουσα ώστε να απογειωθούμε, ξεκινήσαμε για την Bombay στην Ινδία, πετώντας πάνω από τη Βιρμανία και τον κόλπο της Βεγγάλης μέσα σε ασταμάτητες βροχές λόγω των Μουσώνων που είχαν ήδη αρχίσει. Ύστερα από σύντομη παραμονή στην πολύβουη πολιτεία και προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουμε την ινδική γραφειοκρατία -μπροστά στην οποία η Ελλάδα είναι παράδεισος- μετά από πεντάωρη περιδιάβαση αμέτρητων γραφείων και υπογραφών και αφού πληρώσουμε μόλις $0,4 το λίτρο του καυσίμου σηκωθήκαμε για τα Αραβικά Εμιράτα και συγκεκριμένα το Μπαχρέιν 1.350 μίλια μακριά. Τώρα το τοπία μετά την Αραβική θάλασσα το διαδέχθηκαν ατέλειωτες έρημες εκτάσεις και ξηρασία και η εικόνα ενός κόσμου πυρωμένου από τον ήλιο. Φθάνοντας η επιβεβαίωση ήλθε καυτή με 39ψC και υγρασία αποπνικτική στις 9 η ώρα το βράδι. Το Μπαχρέιν μια υπερμοντέρνα πολιτεία με φουτουριστικά κτίρια, μεγάλους καθαρούς δρόμους και αρκετό τεχνητό πράσινο. Σύντομη βέβαια και εδώ η περιήγησή μας τερματίστηκε την επόμενη ημέρα με την απογείωσή μας κάτω από την απόλυτη για μένα φωτιά των 46ψC και της άπνοιας. Πάνω από την αραβική έρημο, την Ερυθρά θάλασσα και αγναντεύοντας από μακριά το Νείλο και το Δέλτα του όπου έντονα ξεχώριζαν το Κάιρο και η Αλεξάνδρεια, προετοιμάστηκα για την αγκαλιά της πατρίδας, ενώ σε λίγο μέσα στο σκοτάδι που είχε ήδη έλθει αναγνώριζα τα φώτα της Κρήτης. Στις 12 τη νύκτα καθώς προσγειωνόμουν στο Ελληνικό έκλεινα τον κύκλο που πέντε εβδομάδες περίπου πριν είχαν ανοίξει. Είχαμε πετάξει συνολικά 170 ώρες, έχοντας διανύσει χιλιάδες μίλια, πάνω από ερήμους και ζούγκλες, βουνά και στέππες, στεριές και ωκεανούς, έχοντας επισκεφθεί πολυάνθρωπες πολιτείες και άγνωστες γωνιές, έχοντας αποκομίσει αμέτρητες εμπειρίες που δύσκολα μπορούν σε τόσο λίγο χώρο όλες να αναφερθούν, μα είμασταν σίγουροι πως πέντε εβδομάδες είναι πολύ λίγος χρόνος για να δεις τις πέντε ηπείρους και ακόμα λιγότερος για να πεις _πολλών ανθρώπων άστεα και νόων έγνω_. Προσδοκώντας και άλλοι Έλληνες να ακολουθήσουν ανάλογους δρόμους και με την ελπίδα πως το Ελληνικό Κράτος και οι αεροπορικές και αεραθλητικές αρχές κάποτε θα στέρξουν στις προσπάθειες της γενικής αεροπορίας, κλείνω αυτές τις γραμμές με την ευχή γρήγορα να βρεθώ στη θέση να ξαναγράψω για τέτοια ταξίδια. ΠΛΑΙΣΙΟ Χαρακτηριστικά σκάφους Μονοκινητήριο χαμηλοπτέρυγο Beechcraft Bonanza F33A, μοντέλο 1987, Ελληνικού νηολογίου (SX-AML). Κινητήρας: CONTINENTAL IO-520BB ισχύος 285 HP με μετατροπή Turbo και intercooler και οροφή 28.000 πόδια. Δύο κύριες και δύο εξωτερικές δεξαμενές καυσίμου χωρητικότητας 1100 lit για αυτονομία 2.500 NM με ταχύτητα ταξιδίου 175 KT σε FL070. Ηλεκτρονικός εξοπλισμός, εκτός του βασικού IFR με δύο VHF, δύο VOR με LOC και GS Converter, RNAV, HSI, RMI, DME, ADF, δύο transponder το ένα S Mode, είναι το EFIS το οποίο συνεργάζεται ακόμα με δύο GPS, ένα LORAN, το ραντάρ καιρού και τον αυτόματο πιλότο, και παρέχει σε μία οθόνη πληροφορίες για ταχύτητες, πορείες, καταναλώσεις καυσίμου, ταχύτητας και διεύθυνσης ανέμων σημαντικού καιρού, ναυτιλίας. Επίσης HF για επικοινωνίες μεγάλων αποστάσεων stormscope και ένας δεύτερος τεχνητός ορίζοντας αυτοφορτιζόμενος για περιπτώσεις απώλειας ρεύματος. ΛΕΖΑΝΤΕΣ H Casablanca αποτέλεσε τον πρώτο σταθμό της περιπέτειας μας. Διακρίνεται το αεροδρόμιο. Αλλαγή φίλτρου αέρα στο Dakkar της Σενεγάλης, μετά το πέρασμα της αμμοθύελλας. Στην Recife της Βραζιλίας πριν το ταξίδι πάνω από τη ζούγκλα του Αμαζονίου και από εκεί το Caracas της Βενεζουέλας. Στο Manaus στην καρδιά της ζούγκλας του Αμαζονίου. Πτήση πάνω από τη ζούγκλα του Αμαζονίου. Το θέαμα ήταν συγκλονιστικό. Διακρίνεται στο EFIS η πορεία για Caracas. Πάνω δεξιά η απόσταση για το σημείο αναφοράς GEBAL είναι 33,4 NM. Ground speed 190 KT, άνεμος από 150ψ με 16 κόμβους. Σε ύψος 14.000 ποδιών στην Καραϊβική. Διακρίνονται στο EFIS, οι καταιγίδες πάνω στην πορεία μας. Το αεροδρόμιο του Fortworth στο Dallas. Πετώντας πάνω από το Γκραν Κάνιον προς τη Δυτική ακτή των ΗΠΑ. Πετώντας πάνω από την Skylane στο San Fransisco. Οι περίφημες φυλακές 'λκατραζ στο San Fransisco. Το Johnston Atoll. H αποθήκη χημικών και πυρηνικών όπλων των Αμερικανών στον Ειρηνικό. O καιρός πάνω από τον Ειρηνικό. Οι τροπικές καταιγίδες δυσκόλεψαν αρκετά το σκέλος αυτό του ταξιδιού. Ανεφοδιασμός σε καύσιμα στο Majuro. H διαδρομή προς το νησί αυτό του Ειρηνικού ήταν η πιο επεισοδιακή του ταξιδιού μας. Απογείωση από το Majuro στο σύμπλεγμα των νησιών Marshall στον Ειρηνικό. Επόμενος σταθμός η Παπούα-Νέα Γουινέα, 1800 μίλια μακριά. Απογείωση από το Darwin της Αυστραλίας με προορισμό την Singapore. Το αεροσκάφος και ο υπογράφων πανευτυχείς μετά το τέλος του γύρου του Κόσμου στο Ελληνικό.