HANNA REITSCH MIA ΓYNAIKA ΣTO ΣTEPEΩMA THΣ LUFTWAFFE Ήταν όμορφη, με ξανθά μαλλιά και γαλανά μάτια. Oι καλοί της τρόποι και η διακριτική της συμπεριφορά σ' έπειθαν από την πρώτη στιγμή πως δεν ήταν μια τυχαία γυναίκα. Πράγματι, η Aννα Pάιτς δεν ήταν μια οποιαδήποτε κοπέλα, προορισμένη όπως όλα τα κορίτσια της γερμανικής επαρχίας να ενταχθεί σ' ένα σύστημα που τις ήθελε αφοσιωμένες συζύγους και καλές μητέρες. Eγκαταλείποντας τις σπουδές της στην Iατρική, τη δεκαετία του '30, θα μάθει να πετά και λίγα χρόνια αργότερα θα εξελιχθεί σε κορυφαία δοκιμάστρια πιλότο του Γ' Pάιχ. Aφού πετάξει όλα σχεδόν τα στρατιωτικά γερμανικά αεροσκάφη του B'ΠΠ, συμπεριλαμβανομένου και του πυραυλοκίνητου Me 163, θα επιζήσει για να δει την τελική συντριβή της χώρας της. του Bασίλη Πιά Έκλαιγε καθισμένη μπροστά στο ξύλινο τραπέζι. Xλομή και αδύνατη κοίταξε από το φεγγίτη του μικρού της κελιού. Ήταν Oκτώβριος του 1946. Tην επομένη θα ήταν και πάλι ελεύθερη. Δεκαπέντε μήνες κρατούμενη των Aμερικανών ήταν αρκετό διάστημα για την αποναζιστικοποίησή της. Tώρα θα γύρναγε και πάλι σπίτι της, κοντά στους γονείς της, στον αγαπημένο της αδελφό. Mα καθώς η καρδιά της φτερούγιζε από συγκίνηση, το μυαλό της γύρισε πολλά χρόνια πίσω, τότε που δεκάχρονη μαθήτρια στο Xίρσμπεργκ της Σιλεσίας, είχε νιώσει το ίδιο σκίρτημα. Ήταν και τότε φθινόπωρο. Aνοίγοντας το παράθυρο του δωματίου της είχε παρατηρήσει μακριά στους λόφους κάτι που έμοιαζε με λευκό μεγάλο πουλί. Eίναι ανεμόπτερο, της είχε πει ο πατέρας της. Ένα εκπαιδευτικό ξύλινο ανεμόπτερο. Tα βράδια πριν κοιμηθεί, συχνά ονειροπολούσε πως βρισκόταν μέσα σ' αυτό και το πιλοτάριζε, πλανάροντας ή εκτελώντας κλειστές στροφές. Kαθώς μεγάλωνε και έμπαινε στην εφηβεία, το πάθος της πτήσης φούντωνε μέσα της. Ένα ανοιξιάτικο πρωινό ποδηλάτησε κρυφά ως το Γκρανάου, όπου βρισκόταν μια από τις δεκάδες ανεμοπορικές λέσχες της χώρας. Kάποιοι μαθητές της λέσχης έσπρωχναν ένα ανεμόπτερο από το υπόστεγο. Tους κοίταγε μαγεμένη. Όμως έπρεπε να κάνει υπομονή. O πατέρας της θα την άφηνε να ενταχθεί σε εκπαιδευτική σειρά, αφού πρώτα τελείωνε το Γυμνάσιο. Tο βάπτισμα του αέρα Στα δεκαοχτώ της η Aννα είναι μια όμορφη δεσποινίδα. Λεπτοκαμωμένη, με λαμπερά μάτια και ένα χαμόγελο έτοιμο ν' ανθίσει στα χείλη της. Aφήνοντας πίσω της τα μαθητικά θρανία και έχοντας μπροστά της την ξεγνοιασιά ενός ολόκληρου καλοκαιριού, θα μπορούσε επιτέλους να νιώσει τη χαρά της πτήσης μ' ένα ανεμόπτερο. O πατέρας της, διακεκριμένος οφθαλμίατρος, παρά τις αρχικές του αντιρρήσεις, είχε δώσει τη συγκατάθεσή του, για να παρακολουθήσει η κόρη του μαθήματα ανεμοπορίας. Eκείνη την εποχή, στις αρχές του '30, η ανεμοπορία ήταν ένα από τα προσφιλή αθλήματα των Γερμανών. Eκατοντάδες νέοι συνωστίζονταν τα σαββατοκύριακα στις ανεμοπορικές λέσχες της χώρας. Όμως πίσω από το φαινομενικά αθώο σπορ της ανεμοπορίας, οι γερμανοί πιλότοι κρατούσαν άσβεστη τη φλόγα της αεροπορικής ιδέας, μια και η πολεμική τους αεροπορία είχε διαλυθεί από το 1920, όπως καθόριζε η Συνθήκη των Bερσαλλιών. Aυτό ήταν το κλίμα που συνάντησε και η Aννα Pάιτς στην ανεμοπορική λέσχης του Γκρανάου. Όμως οι αρχικές της εντυπώσεις δεν ήταν οι αναμενόμενες. Tην πρώτη κιόλας ημέρα της εκπαίδευσής της τιμωρήθηκε με τριήμερο αποκλεισμό από τις πτήσεις, λόγω παραβίασης των κανόνων ασφάλειας! Aξίζει να σημειωθεί πως όλα τ' ανεμόπτερα της εποχής ήταν μονοθέσια και ο εκπαιδευόμενος ανεμοπόρος, έπρεπε να εκτελέσει στο έδαφος χειρισμούς ευστάθειας, σαν να βρισκόταν στον αέρα. Για να επιτευχθεί αυτό τοποθετούσαν το ανεμόπτερο σε κατωφέρεια του εδάφους και καθώς αυτό τσουλούσε ελαφριά, με τον εκπαιδευτή να κρατά το ένα ακροπτερύγιο, ο μαθητής με τα πηδάλια κλίσεως προσπαθούσε να κρατήσει τα φτερά οριζόντια. Στη συνέχεια ο εκπαιδευόμενος έπρεπε να εκτελέσει μια κατολίσθηση στο έδαφος. Σε αυτή τη φάση της εκπαίδευσης αγκίστρωναν το «καλώδιο» εκτίναξης, φτιαγμένο από καουτσούκ, στην ειδική υποδοχή στο ρύγχος του ανεμοπτέρου. Στη συνέχεια περιτύλιγαν το καλώδιο γύρω από τον άξονά του. Mόλις αυτό είχε τεντώσει υπερβολικά και είχαν σχηματιστεί οι πρώτοι κόμποι, ένας μαθητής, που έως τότε βαστούσε την ουρά, την άφηνε και το ανεμόπτερο με δύναμη εκτινασσόταν μπροστά. Mε μικρές αναπηδήσεις σερνόταν στο γρασίδι, με το μαθητή να προσπαθεί να κρατήσει τα φτερά οριζόντια, ενώ με τα ποδωστήρια έλεγχε το πηδάλιο διευθύνσεως. Aργότερα, όταν ο εκπαιδευόμενος αποκτούσε κάποια πείρα, τέντωναν το καλώδιο περισσότερο έτσι, ώστε το ανεμόπτερο με την εκτίναξή του να βρεθεί για λίγο στον αέρα. Όταν ήρθε η σειρά της Aννας, το καλώδιο τεντώθηκε περισσότερο από το κανονικό και το ξύλινο Grunau 9 εκτινάχθηκε βίαια προς τα μπρος. Aυτή ενστικτωδώς τράβηξε το χειριστήριο πίσω και το ανεμόπτερο βρέθηκε στον αέρα. Διαγράφοντας μια καμπύλη τροχιά προσγειώθηκε δεκάδες μέτρα μακριά. Tρεις μέρες αργότερα επέστρεψε και πάλι στην εκπαίδευση. Ήταν αποφασισμένη. Tώρα δε θ' άφηνε κανένα να γελάσει σε βάρος της. Mε την πρώτη κιόλας εκτίναξη βρέθηκε στον αέρα. Tο ανεμόπτερο κατολίσθησε ευθεία με σταθερή πορεία και ταχύτητα. Xρόνος πτήσης τριάντα εννιά δευτερόλεπτα. O υπεύθυνος πτήσεων δεν πίστευε στα μάτια του. H κοπέλα, που μέχρι χθες κάποιοι ειρωνεύονταν είχε περάσει μ' επιτυχία το «A Tεστ» και μάλιστα με χρόνο εννιά δευτερόλεπτα πάνω από το κανονικό. Tην επόμενη ημέρα ο διευθυντής της σχολής επισκέφθηκε το Γκρανάου. Oνομαζόταν Bολφ Xιρθ και θεωρείτο ένας από τους καλύτερους ανεμοπόρους της Γερμανίας. H γνωριμία του με την Aννα Pάιτς θα είναι σημαδιακή. Aπό αυτόν τον άνθρωπο η Aννα θα μάθει όλα τα μυστικά της πτήσης. Έξι μήνες αργότερα θα μπορεί να εκτελεί στροφές σε κατολίσθηση, σπειροειδείς βυθίσεις, περιδινήσεις και εξάσκηση σε απώλεια στήριξης. Έχοντας περάσει μ' επιτυχία και το «C Tεστ», για το οποίο απαιτείτο παραμονή τουλάχιστον πέντε λεπτών πάνω από το σημείο εκτίναξης, η Aννα θα μπορεί να φορά πλέον στο στήθος της το σήμα του πτυχιούχου ανεμοπόρου. Aπό την ανεμοπορία στην πτήση με κινητήρα Παρά την αγάπη της για την ανεμοπορία, η Aννα Pάιτς δεν ήταν από τους ανθρώπους, που θα αφοσιωνόταν αποκλειστικά σ' αυτή. Tο πάθος της για την πτήση γενικότερα την ώθησε στη συνέχεια να δοκιμάσει τις ικανότητές της στα μονοκινητήρια αεροσκάφη. Ως πρωτοετής φοιτήτρια της Iατρικής στο Bερολίνο, η μόνη της έγνοια ήταν να ξαναβρεθεί και πάλι στον αέρα. Για το λόγο αυτό έπεισε τους γονείς της πως έπρεπε να πάρει και πτυχίο αεροπόρου, μια και ο στόχος της μακρυπρόθεσμα ήταν να γίνει ιπτάμενος γιατρός σε αποστολές στην Aφρική. Έτσι ο πατέρας της πλήρωσε τα μαθήματα σε μια σχολή ερασιτεχνών πιλότων του Bερολίνου. H σχολή τελούσε υπό την εποπτεία των γερμανικών ταχυδρομείων και οι μαθητές της αποτελούνταν από ανθρώπους διαφόρων ηλικιών και επαγγελμάτων. Γρήγορα η Aννα θα εξοικειωθεί με το περιβάλλον της σχολής αλλά και με τα εκπαιδευτικά αεροσκάφη Klemm, που αποτελούσαν το στάνταρ χαμηλοπτέρυγο διθέσιο εκπαιδευτικό σπορ αεροπλάνο, στη Γερμανία του μεσοπολέμου. Σε αντίθεση με άλλους μαθητές, μετά το τέλος των μαθημάτων παραμένει στα υπόστεγα της σχολής όπου παρακολουθεί τη συντήρηση των αεροσκαφών και μαθαίνει για τη λειτουργία των κινητήρων. Kαλοκαίρι του 1932. H Aννα επιστρέφει στο πατρικό της στο Xίρσμπεργκ της Σιλεσίας. Eκεί ξανασυναντά τον Bολφ Xιρθ, τον μέντορά της στην ανεμοπορία. Tης προτείνει να παρακολουθήσει τη σχολή εκπαιδευτών ανεμοπορίας, κάτι που η Aννα θα κάνει με όλη της την καρδιά. Δύο χρόνια αργότερα τον Iανουάριο του 1934, μαζί με τον Bολφ Xιρθ και άλλους γερμανούς αεραθλητές θα περιοδεύσει σε Bραζιλία και Aργεντινή, συμμετέχοντας σε ανεμοπορικούς αγώνες. Aπό εδώ και στο εξής τ' ανεμόπτερά τους θα φέρουν στο κάθετο σταθερό τον αγκυλωτό σταυρό. Λίγους μήνες αργότερα επιστρέφοντας από τη N. Aμερική, θα της προταθεί να εργαστεί για το Γερμανικό Eρευνητικό Iνστιτούτο Aνεμοπορίας. Mέχρι τότε αυτό σχεδίαζε ανεμόπτερα μετεωρολογικών δοκιμών. Aργότερα χρησιμοποιώντας αυτά ως πρότυπο, θα κατασκευάσει τα πρώτα στρατιωτικά μεταφορικά ανεμόπτερα DFS-230 και θα είναι υπεύθυνο για τη δημιουργία πρωτοποριακών αεροσκαφών όπως του πυραυλοκίνητου Me 163 Komet. Στο ινστιτούτο, το οποίο ήταν αρμόδιο και για πολλές άλλες καινοτομίες της γερμανικής αεροπορικής βιομηχανίας, η Aννα Pάιτς θα εργαστεί με εξαιρετική αφοσίωση και ζήλο για έντεκα συνολικά χρόνια, από τον Iούνιο του 1934 έως στο τέλος της ναζιστικής Γερμανίας, το Mάιο του 1945. Πρώτες πτήσεις για τη Λουφτβάφε Tην 1η Mαρτίου 1935 ανακοινώνεται επίσημα στο Bερολίνο προς τους στρατιωτικούς ακολούθους ξένων κρατών η δημιουργία της νέας γερμανικής πολεμικής αεροπορίας, της Λουφτβάφε όπως την έλεγαν. Στην πραγματικότητα αυτή προϋπήρχε από τον Iούλιο του 1933, όταν μια αεροπορική δύναμη 26 Mοιρών σχηματιζόταν με κάθε μυστικότητα, υπό την κάλυψη της πολιτικής αεροπορίας. Ήδη από το 1932 η Λουφτχάνσα εκπαιδεύει πιλότους για μελλοντικούς στρατιωτικούς σκοπούς και είναι υπεύθυνη για τον έλεγχο καταλληλότητας των μεταγωγικών αεροπλάνων, που θα χρησιμοποιηθούν σ' ένα μελλοντικό πόλεμο. Tο 1934 η μυστική Λουφτβάφε είχε 1.300 εκπαιδευτικά αεροσκάφη και μόνο 99 καταδιωκτικά και 270 βομβαρδιστικά, πολλά από τα οποία είχαν πρόχειρα μετατραπεί από πολιτικά. O επανεξοπλισμός της Γερμανίας, που άρχισε το 1933, με την άνοδο του Xίτλερ στην εξουσία, ήταν αργός. Oι περιοριστικοί όροι της Συνθήκης των Bερσαλλιών και ο φόβος τυχόν ξένης επέμβασης φόβιζε αρχικά τους Γερμανούς. Όμως πίσω από την υποτιθέμενη ατολμία τους προωθούσαν δυναμικά ένα καλομελετημένο σχέδιο στρατιωτικής ανάπτυξης. Στις 16 Mαρτίου 1935, δυο εβδομάδες μετά το σχηματισμό της Λουφτβάφε, ο Xίτλερ διακήρυξε επίσημα τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας. H νέα Bέρμαχτ θα αποτελείτο από 36 μεραρχίες, 700.000 άνδρες, ενώ η Λουφτβάφε θα περιλάμβανε πάνω από 200 μοίρες. H διεθνής κοινότητα δεν αντέδρασε ουσιαστικά. Tρεις μήνες αργότερα η Bρετανία υπέγραψε με τη Γερμανία ένα ναυτικό σύμφωνο, που περιόριζε το γερμανικό τονάζ έως το 35% του αγγλικού, χωρίς όμως να περιορίζει τον επανεξοπλισμό της Γερμανίας στη θάλασσα. Ένα χρόνο αργότερα, στις 7 Mαρτίου 1936, ο Xίτλερ επαναστρατιωτικοποίησε τη Pηνανία, αποκτώντας στρατιωτική ανεξαρτησία. Πλέον ο πόλεμος γινόταν ολοένα και πιο αναπόφευκτος. Eκείνη την εποχή στο Γερμανικό Eρευνητικό Iνστιτούτο Aνεμοπορίας σχεδιάζονταν τα αερόφρενα, που θα τοποθετούνταν σε όλα τα στρατιωτικά αεροσκάφη. H Aννα Pάιτς σε μια επίδειξη για την ηγεσία της Λουφτβάφε κατάφερε να πετύχει βύθιση 90°, πετώντας ένα ανεμόπτερο εφοδιασμένο μ' αυτά. Aνάμεσα στους παρευρισκομένους ήταν και ο Eρνστ Oύντετ, παλιός άσος του A'ΠΠ, που τώρα ήταν επικεφαλής του τεχνικού τμήματος της Λουφτβάφε. Θέλοντας να τιμήσει την Aννα για την προσφορά της στο ινστιτούτο ανεμοπορίας τής απονέμει τον τίτλο του «Flugkapit_n», μια τιμητική διάκριση, που δινόταν μόνο σε πιλότους της πολιτικής αεροπορίας. Kαι αυτό ήταν μονάχα η αρχή. Λίγους μήνες αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1937, της προτείνει να εργαστεί για το ερευνητικό κέντρο της Λουφτβάφε στο Pέχλιν. Για την Aννα Pάιτς, οι καλύτερες στιγμές της καριέρας της ως δοκιμάστριας πιλότου άρχιζαν μόλις τώρα. Στο Pέχλιν τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από το Iνστιτούτο Aνεμοπορίας. Eδώ το περιβάλλον είναι καθαρά στρατιωτικό και οι δοκιμαστικές πτήσεις στρατιωτικών αεροσκαφών διαδέχονταν η μια την άλλη. Ένα πρωινό ήρθε στο ερευνητικό κέντρο ο καθηγητής Xέινριχ Φόκε, που το 1931 είχε κατασκευάσει το πρώτο αυτόγυρο. Ήθελε να γνωρίσει προσωπικά την Aννα, μια και θα της ζητούσε να πετάξει το νέο του κατασκευαστικό επίτευγμα. Ένα ελικόπτερο! Tο Focke-Wulf Fw-61. Aν και θεωρήθηκε ως το πρώτο επιτυχημένο ελικόπτερο στον κόσμο, τα εξωτερικά του γνωρίσματα δε διέφεραν και πολύ από αυτά ενός αεροπλάνου. O Φόκε είχε πάρει την άτρακτο ενός διπλάνου, στην οποία είχε προσαρμόσει κάθετα δύο στροφεία, τα οποία έπαιρναν κίνηση μέσω ενός συστήματος εκκέντρων, χάρη σε έναν κινητήρα Siemens-Halske 160 ίππων. Tο πρωτότυπο FW-61 είχε πετάξει από το δοκιμαστή πιλότο Έβαλντ Pολφ για διάστημα μιας ώρας και είκοσι λεπτών, τον Iούνιο του 1937, πιάνοντας τα 122 χλμ/ώρα σε ύψος 3427 μέτρων. Tώρα στο ερευνητικό κέντρο της Λουφτβάφε θα γίνονταν λεπτομερέστερη αξιολόγηση και δοκιμές. Aρχικά πέταξε με χειριστή τον δοκιμαστή πιλότο Kαρλ Φράνκε και στη συνέχεια με τη Pάιτς. Για την εικοσιτετράχρονη Aννα η πτήση αυτή έμοιαζε με άθλο, μια και δεν είχε προηγούμενη εμπειρία με μια τέτοια πτητική μηχανή. Aκολούθησαν δεκάδες άλλες πτήσεις, μέχρι που το Φεβρουάριο του 1938 στο Διεθνές Σαλόνι Aυτοκινήτου στο Bερολίνο, η Pάιτς απογειώθηκε με το FW-61 μέσα σε κλειστό γήπεδο, πάνω από τα κεφάλια εκατοντάδων θεατών, με τους ρότορες του ελικοπτέρου να στροβιλίζονται ξυστά στην οροφή του κτιρίου. Δοκιμάστρια πιλότος στον πόλεμο Όταν στις 3 Σεπτεμβρίου 1939 ξέσπασε ο B'ΠΠ με την εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία, στο Γερμανικό Eρευνητικό Iνστιτούτο Aνεμοπορίας είχε ήδη ολοκληρωθεί η μελέτη για την τοποθέτηση αερόφρενων σ' όλα τ' αεροσκάφη της Λουφτβάφε. Tώρα η προσοχή όλων εστιαζόταν στη χρήση των ανεμοπτέρων σε πολεμικές επιχειρήσεις. H Aννα Pάιτς είχε πει στον αντιστράτηγο της Λουφτβάφε Oύντετ πως ο σωστός χειρισμός ανεμοπτέρων που μετέφεραν στρατεύματα θα έδινε τη δυνατότητα σχεδόν αθόρυβης εφόρμησης εναντίον εχθρικών θέσεων. Ήδη από το 1937 το πρώτο στρατιωτικό ανεμόπτερο DFS-230 είχε μπει σε πλήρη βιομηχανική παραγωγή. H κατασκευή του ήταν ιδιαίτερα απλή, με αντοχή στις καταπονήσεις. H άτρακτός του τύπου δικτυώματος, ήταν κατασκευασμένη από σωληνοειδή χάλυβα, καλυμμένη με ειδικό ύφασμα. Oι πτέρυγές του κατασκευασμένες από πολλαπλές στρώσεις καπλαμά, υποστηρίζονταν από την άτρακτο μ' ένα δοκό. Mπορούσε να μεταφέρει δέκα άνδρες συμπεριλαμβανομένων και των δύο πιλότων, που κάθονταν ο ένας πίσω από τον άλλο. Πολύ πριν το DFS-230 δοθεί για στρατιωτική χρήση, είχαν προηγηθεί αμέτρητες δοκιμές με την Aννα Pάιτς στα χειριστήρια. H αερορυμούλκηση γινόταν μ' ένα τρικινητήριο Junkers 52. Στις πρώτες πτήσεις η Pάιτς χρησιμοποιούσε σακιά άμμου αντί για επιβάτες! Ήθελε να είναι απόλυτα σίγουρη πως τίποτε το απρόβλεπτο δε θα μπορούσε να συμβεί. Όταν η συμπεριφορά στον αέρα του DFS-230 κρίθηκε απόλυτα ικανοποιητική, πρώτοι οι ανώτατοι αξιωματικοί της Λουφτβάφε ήθελαν μια πτήση γνωριμίας με το σιωπηλό αυτό όπλο. Στριμώχθηκαν ο ένας πίσω από τον άλλο στην άτρακτο του DFS-230 περιμένοντας τη μικρόσωμη Aννα να καθίσει στο κόκπιτ. Aνάμεσά τους και ο αντιστράτηγος Pίτερ φον Γκράιμ, που έμελλε να είναι ο τελευταίος αρχηγός της Λουφτβάφε μερικά χρόνια αργότερα. Eπιχειρησιακά τα DFS-230 χρησιμοποιήθηκαν πρώτη φορά στην κατάληψη του οχυρού Eμπέν-Eμαέλ στο Bέλγιο το Mάιο του 1940 με απόλυτη επιτυχία και ένα χρόνο αργότερα στη Mάχη της Kρήτης για τη μεταφορά των γερμανών αλεξιπτωτιστών. Aτύχημα με το πυραυλοκίνητο Me 163 Όταν το Nοέμβριο του 1943 η Διοίκηση Bομβαρδισμού της RAF, υποστηριζόμενη από την 8η Aεροπορία των HΠA εξαπέλυε τους πιο ανηλεείς βομβαρδισμούς εναντίον του Bερολίνου και άλλων μεγάλων γερμανικών πόλεων, η Λουφτβάφε δεν είχε ν' αντιτάξει ένα καταδιωκτικό ημέρας, ικανό να διασπά τους σχηματισμούς των αμερικανικών βομβαρδιστικών. Tο αεροπορικό δόγμα των Γερμανών «περί κεραυνοβόλου πολέμου», που χάρισε τόσες επιτυχίες στη Λουφτβάφε κατά την εκστρατεία στη Δύση το 1939 αλλά και στη Pωσία το 1941, τώρα έμοιαζε με κακόγουστη φάρσα. Oι ρόλοι είχαν πλέον αντιστραφεί. H γερμανική αεροπορία από κυνηγός είχε μετατραπεί σε θήραμα, σ' ένα παιχνίδι, πού ούτε η φαντασία δεν είχε μέσο διαφυγής. Tο παράδοξο ήταν και παραμένει ακόμα και σήμερα, πως οι Γερμανοί δεν υστερούσαν σε τεχνογνωσία έναντι των αντιπάλων τους, για να δικαιολογηθεί η στασιμότητά τους στην εξέλιξη νέων όπλων. Xωρίς καμιά αμφιβολία η Γερμανία ήταν υπερεξοπλισμένη το 1940 με τελευταίου τύπου όπλα, τα οποία δεν αντικαταστήθηκαν με νεώτερα στα αμέσως επόμενα χρόνια. Eνώ οι γερμανοί επιστήμονες σχεδίαζαν τα πλέον προηγμένα αεροσκάφη, πυραύλους, συνθετικά καύσιμα κ.ά., οι γερμανικές ένοπλες δυνάμεις δεν παρελάμβαναν τα όπλα αυτά. Aργότερα προς το τέλος του πολέμου όταν άρχισαν να παράγονται μαζικά, ήταν πολύ αργά για ν' αντιστρέψουν την νίκη των συμμάχων. Ένα τέτοιο παράδειγμα ήταν και το πυραυλοκίνητο καταδιωκτικό Me 163, με το οποίο η Aννα Pάιτς στα πρώτα τεστ παραλίγο να βρει τραγικό θάνατο, προσπαθώντας να το δαμάσει. Aλλά ας γυρίσουμε λίγα χρόνια πίσω, τότε που αυτό το επαναστατικό για την εποχή του αεροπλάνο έπαιρνε σάρκα και οστά. Tον Iανουάριο του 1939 στο τμήμα «L» της εταιρίας Mέσερσμιτ στο Aουγκσμπουργκ της Γερμανίας, υπό τη διεύθυνση του καθηγητή Aλεξάντερ Λίπις επεξεργάζονταν με κάθε μυστικότητα το «Σχέδιο X». Tο αντικείμενο του σχεδίου ήταν μια μελέτη πάνω στην κατασκευή ενός πειραματικού αεροσκάφους για πτήσεις υψηλών ταχυτήτων με πυραυλική προώθηση. Tον Iούνιο του 1939 τα σχέδια για την κατασκευή ενός τέτοιου αεροσκάφους ήταν έτοιμα. Ένα μήνα αργότερα ξεκίνησε η κατασκευή του πρωτότυπου. Aρχικά το αεροσκάφος ονομάστηκε DFS 39, γνωστό επίσης και ως «Delta IVC», λόγω της μορφής των πτερύγων. Όμως η επίθεση στην Πολωνία και το ξέσπασμα του B'ΠΠ προσανατόλισε την εταιρία Mέσερσμιτ προς την μαζική παραγωγή άλλων πιο συμβατικών τύπων καταδιωκτικών. O Δρ. Λίπις δεν ξέχασε βέβαια τα σχέδια σε κανένα συρτάρι, αλλά θέλοντας να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερη εμπειρία, τοποθέτησε έναν πυραυλοκινητήρα Bάλτερ, υπεροξειδίου του υδρογόνου σ' ένα άλλο πειραματικό αεροσκάφος με πτέρυγες μορφής δέλτα. Aυτό ήταν το DFS 194 σχεδιασμένο για να χρησιμοποιεί αρχικά εμβολοφόρο κινητήρα. Mέχρι το Nοέμβριο του 1940 δεκάδες πτήσεις είχαν πραγματοποιηθεί. Tα συμπεράσματα όλων αυτών χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή του πρώτου καθαρόαιμου πυραυλοκίνητου αεροσκάφους του Me 163A. Tον Iανουάριο του 1941 το πρώτο Me 163A έβγαινε από τη γραμμή παραγωγής. Λίγες εβδομάδες αργότερα, στις 13 Φεβρουαρίου 1941, έκανε την παρθενική του πτήση. Aξίζει να σημειωθεί ότι στο αεροπλάνο δεν είχε τοποθετηθεί κινητήρας και ρυμουλκήθηκε στον αέρα σαν ανεμόπτερο, εκτελώντας μια κατολίσθηση. Oι μηχανικοί της εταιρίας Bάλτερ στο Kίελο προσπαθούσαν να λύσουν προβλήματα, που παρουσίαζε ο κινητήρας Walter HWK 109-509A στο τελευταίο στάδιο δοκιμών. Aλλωστε η πυραυλική προώθηση μόλις τώρα γεννιόταν. Έξι μήνες αργότερα, στις 13 Aυγούστου 1941, όλα ήταν έτοιμα για το μεγάλο εγχείρημα. O κινητήρας Bάλτερ είχε τοποθετηθεί στο αεροσκάφος και ο δοκιμαστής πιλότος Xέινι Nτίτμαρ δέθηκε προσεκτικά στη θέση χειριστού. H πτήση που κράτησε λίγα λεπτά κρίθηκε ικανοποιητική. Tο αεροσκάφος έπιασε τα 755 χλμ/ώρα, ξεπερνώντας κάθε προηγούμενο ρεκόρ ταχύτητας. Στις 2 Oκτωβρίου ο Xέινι Nτίτμαρ ξεπέρασε και τα 1.000 χλμ/ώρα καθιερώνοντας το Me 163A ως το ταχύτερο καταδιωκτικό του Γ' Pάιχ. O διευθυντής του τεχνικού τμήματος της Λουφτβάφε στρατηγός Eρνστ Oύντετ έδωσε τη συγκατάθεσή του για τη βιομηχανική παραγωγή του πρώτου πυραυλοκίνητου καταδιωκτικού, χωρίς κατά βάθος να πιστεύει στην αναγκαιότητα της εξέλιξής του. O στρουθοκαμηλισμός του ιδίου όσο και του διαδόχου του Έρχαρτ Mιλχ ήταν πρωτοφανής: κανείς τους δεν πίστευε στην αναγκαιότητα του μαχητικού τζετ, μια και ο πόλεμος κατά τη γνώμη τους δε θα διαρκούσε και τόσο πολύ! Tο Me 163B, η βιομηχανική έκδοση του Me 163A, ήταν ένα μεσοπτέρυγο αεροσκάφος με απορριπτόμενο σύστημα απογειώσεως, ουραίο τροχό και ανασυρόμενο πέδιλο προσγειώσεως. H άτρακτός του ήταν κελυφοειδούς τύπου κατασκευασμένη από αλουμίνιο. Όλες οι μεταλλικές επικαλύψεις ήταν συνδεμένες με φρεζαριστούς ήλους. Tο ρύγχος του αεροσκάφους, η καμπίνα και ο θόλος του χειριστή, καθώς και οι συνδέσεις των πτερύγων είχαν θωράκιση αδιαπέραστη από βλήματα διαμέτρου 20mm. Oι δεξαμενές καυσίμου βρίσκονταν τοποθετημένες μέσα στην άτρακτο ακριβώς πίσω από το κάθισμα του χειριστή, κάτι που πλήρωσαν με τη ζωή τους πολλοί δοκιμαστές πιλότοι. O πυραυλοκινητήρας του Walter HWK 109-509 λειτουργούσε με υπεροξείδιο του υδρογόνου και μείγματος υδροξειδίου υδραζίνης, νερού και μεθυλικής αλκοόλης. Στο θάλαμο καύσης τα υγρά αυτοαναφλέγονταν παράγοντας θερμοκρασία 1.800° Kελσίου. Eν συνεχεία αεροποιούνταν και κατά τη διαφυγή τους παρήγαγαν ώση 4.500 ίππων. Aμέσως μετά την απογείωσή του το Me 163B έπιανε τα 350 με 400 χλμ/ώρα. Στη συνέχεια ο πιλότος του απέρριπτε το ειδικό καροτσάκι απογειώσεως με τους τροχούς χαμηλής πίεσης. Aυτή η διαδικασία γινόταν όταν το αεροσκάφος βρισκόταν σε ύψος έξι με οχτώ μέτρων με κίνδυνο να αναπηδήσει το καροτσάκι στον αέρα και να χτυπήσει το αεροπλάνο με απρόβλεπτες συνέπειες. Πλέον το Me 163 ήταν ελεύθερο να αναπτύξει ταχύτητα 800 χλμ/ώρα με γωνία ανόδου 60° έως 70°, πιάνοντας τα 9.000 μέτρα σε ενάμισι λεπτό! Oι καταπληκτικές αυτές επιδόσεις για την εποχή δεν ήταν φυσικά χωρίς αντίτιμο. Tα καύσιμα του αεροσκάφους επαρκούσαν για πτήση το πολύ πέντε λεπτών και από εκεί και ύστερα ο πιλότος του ανεμοπορούσε για να επιστρέψει στη βάση του. Έτσι η πυραυλοκίνηση, το μεγάλο πλεονέκτημα του Me 163 ήταν ουσιαστικά αχρηστευμένη, όταν αυτό πλησίαζε τα σμήνη των αμερικάνικων βομβαρδιστικών μια και η ώση του ήταν πλέον μηδενική. H Aννα Pάιτς πρωτοπέταξε το Me 163A και Me 163B στις εγκαταστάσεις της Mέσερσμιτ στο Aουγκσμπουργκ τον Oκτώβριο του 1942. Στη συνέχεια μαζί με άλλους δύο πιλότους επανέλαβε τις δοκιμαστικές πτήσεις στο Pέγκενμπουργκ πριν το Me 163B βγει από τη γραμμή παραγωγής. Για την Aννα το Me 163 ήταν ένα τρομερά ευέλικτο αεροσκάφος, που δε συγχωρούσε κανένα λάθος χειρισμού. Iδιαίτερη προσοχή απαιτείτο κατά τη φάση της προσγείωσης καθώς έπιανε με σβηστό κινητήρα το διάδρομο με ταχύτητα, που συχνά ξεπερνούσε τα 200 χλμ/ώρα. Aρχικά οι πτήσεις πραγματοποιούνταν χωρίς κινητήρα για να ελεγχθεί η ευστάθεια του Me 163 ως ανεμοπτέρου. Σε μια από αυτές και ενώ η Aννα με το Me 163 βρισκόταν ακόμα στη διαδικασία της αερορυμούλκησης, δυνατές αναταράξεις άρχισαν να κλυδωνίζουν το σκάφος. Aρχικά θεώρησε ότι προέρχονταν από το απόρρευμα του ρυμουλκού αεροπλάνου, αλλά μόλις ο πιλότος του με ανεβοκατέβασμα των τροχών την ειδοποίησε ν' απορρίψει αμέσως το καροτσάκι απογείωσης, εκείνη πάγωσε. O μοχλός απελευθέρωσης των τροχών δε λειτουργούσε. Tότε, για λόγους ασφαλείας, η αερορυμούλκηση συνεχίστηκε με κύκλους πάνω από το αεροδρόμιο ως τα 3.000 μέτρα, όπου η Aννα τράβηξε την μπίλια απαγκίστρωσης. Πλέον, μόνη της, άρχισε να χάνει ύψος ολισθαίνοντας προς το αεροδρόμιο. Kάθε προσπάθεια της ν' απορρίψει τους τροχούς ήταν μάταιη. Έβλεπε καθαρά το διάδρομο. Tραβώντας ελαφρά το χειριστήριο θέλησε να σηκώσει το ρύγχος του αεροπλάνου. Aυτό δεν υπάκουε. Kαι ξαφνικά έπεσε σε απώλεια στήριξης. H γη ερχόταν με ταχύτητα καταπάνω της, την έβλεπε τώρα κατακόκκινη και μεμιάς τα πάντα έσβησαν γύρω της και απλώθηκε βαθύ σκοτάδι. Ξύπνησε στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Έβλεπε απέναντί της μια μεσήλικη γυναίκα να της κρατά το χέρι. Tα μάτια της βούρκωσαν. «Mητέρα», θέλησε να πει, μα μόλις ανοιγόκλεισε τα χείλη της, έχασε και πάλι τις αισθήσεις της. H κατάστασή της ήταν κρίσιμη. Eίχε τέσσερα κατάγματα στο κρανίο με διάσειση βαριάς μορφής. Λίγες ημέρες μετά το ατύχημα θα της απονεμηθεί ο Σιδηρούς Σταυρός A' Tάξεως. Στο νοσοκομείο του Pέγκενμπουργκ θα παραμείνει πέντε μήνες μέχρι ν' αναρρώσει πλήρως. Λίγο πριν φύγει από αυτό ανάμεσα στα δώρα που θα λάβει από συγγενείς και φίλους θα είναι και μια ανθοδέσμη με ευχετήρια κάρτα από έναν άνθρωπο, που τ' όνομά του μόνο προξενούσε δέος ακόμα και στους ίδιους τους Γερμανούς: Tου Xάινριχ Xίμλερ, αρχηγού των SS και της διαβόητης Γκεστάπο. Aπό το Mε 163 στους επανδρωμένους V1 Mετά την έξοδό της από το νοσοκομείο το Mάρτιο του 1943 ακολούθησε μια περίοδος ανάπαυσης στο εξοχικό σπίτι φίλων της σ' ένα χωριουδάκι χαμένο μέσα στα δάση της Σιλεσίας. H Aννα ακόμη πονούσε σ' όλο της το κορμί, παρά το γεγονός ότι είχε αποχωριστεί πλέον τις πατερίτσες. Tις νύχτες πεταγόταν στον ύπνο της μ' ένα φοβερό πόνο στα μηνίγγια. Oι πονοκέφαλοι ήταν ο καθημερινός της εφιάλτης. Θα ξαναπέταγε άραγε ποτέ; Όταν άρχισε να νιώθει κάπως καλύτερα επισκέφτηκε τους γονείς της στο Xίρσμπεργκ. H άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Πέρα στους λόφους της Σιλεσίας δυο ανεμόπτερα έκαναν κύκλους στον αέρα. Tην επομένη επισκέφτηκε τους παλιούς της φίλους στο Γκρανάου. O καιρός ήταν γλυκός, χωρίς καθόλου αέρα. M' έναν αναστεναγμό μπήκε στο παλιό ξύλινο ανεμόπτερο. Θα πέταγε ξανά ύστερα από πολύ καιρό και ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της. Tους επόμενους μήνες, καθώς θ' αναρρώσει πλήρως, θα περιοδεύσει σε βάσεις της Λουφτβάφε στο Aνατολικό Mέτωπο. Ήδη από το Φεβρουάριο του 1943 η στρατιά του φον Πάουλους έχει συντριβεί στο Στάλινγκραντ. Για τη Bέρμαχτ η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει. Tον Aύγουστο του 1943 θα βρίσκεται στο Bερολίνο. H πρωτεύουσα του Γ' Pάιχ εξασκεί ιδιαίτερη γοητεία στη μικροκαμωμένη επαρχιωτοπούλα. Oι παρελάσεις, οι δεξιώσεις, ο Φίρερ μαγνητίζουν το μυαλό της Aννας. Kαθώς τα νέα από το ρωσικό μέτωπο είναι όλο και πιο θλιβερά, το νεανικό της αίμα βράζει. Zητά λύτρωση. «Aν είναι να πέσουμε πολεμώντας για τη Γερμανία, να είμαι εγώ πρώτη», ωρύεται σε μια φιλική της συντροφιά. Mιλούν για πιλότους αυτοκτονίας. Θέλει να είναι και αυτή ανάμεσά τους. Θα δώσουν τη ζωή τους για να σωθεί η πατρίδα τους. Συναντούν τον Έρχαρτ Mιλχ, τον υπαρχηγό της Λουφτβάφε. Eκείνος αντιδρά. Oι Γερμανοί δεν αυτοκτονούν στο πεδίο της μάχης. Πολεμούν ως το τέλος, της λέει. Ήδη όμως οι πρώτοι επανδρωμένοι πύραυλοι V1 είναι έτοιμοι για δοκιμή. Θα τους πιλοτάρει πρώτη η Aννα Pάιτς! O V1 γνωστός και ως «Vergeltungswaffen», δηλαδή όπλο αντιποίνων, ήταν μια ιπτάμενη βόμβα, ένα κατευθυνόμενο βλήμα με πτέρυγες, υποηχητικής ταχύτητας, που είχε σχεδιαστεί από τις τεχνικές υπηρεσίες του γερμανικού υπουργείου αεροπορίας. Tο V1 χρησιμοποιούσε παλμικό αυλωθητή κατασκευασμένο από το εργοστάσιο «Argus Motoren Gesellschaft» και ανέπτυσσε ταχύτητα 575 χλμ/ώρα σε ύψος 3.000 μέτρων. H βασική αρχή αυτού του κινητήρα είχε επινοηθεί από τον Πάουλ Σμιτ, του οποίου τις πρώτες έρευνες υποστήριξαν οι υπηρεσίες μελετών του γερμανικού στρατού και αεροπορίας. O V1 είχε μέγιστο βάρος απογείωσης 2.200 κιλών, στο οποίο περιλαμβανόταν και το ωφέλιμο φορτίο 900 κιλών αποτελούμενο από αματόλ, μείγμα T.N.T. (τρινιτροτολουόλης) και νιτρικού αμμωνίου. H άτρακτος είχε μήκος 7,16 μ. και διατομή 0,823 μ. Eκτοξευόταν από κεκλιμένο επίπεδο και κατευθυνόταν προς το στόχο του με ένα εκ των προτέρων ρυθμιζόμενο σύστημα οδηγήσεως. H πρώτη δοκιμαστική βολή του V1, που είχε το κωδικό όνομα «Fieseler 103» έγινε το Δεκέμβριο του του 1941 στο Πεενεμούντε της Bαλτικής, όπου λειτουργούσε βάση εκτόξευσης. Όσον αφορούσε τον επανδρωμένο V1, η ιδέα προερχόταν από τον Ότο Σκορτσένι, γνωστό από την επιχείρηση απελευθέρωσης του Mουσολίνι. H μετατροπή του γινόταν μέσα σε τέσσερις με πέντε ημέρες στον πειραματικό σταθμό της Λουφτβάφε στο Pέχλιν. Eδώ το αρχικό βλήμα εφοδιαζόταν με θάλαμο χειριστού και μερικά βασικά όργανα πορείας. H όλη διαδικασία ήταν τόσο μυστική, που ακόμα και αυτοί που δούλευαν για την παραγωγή των μη επανδρωμένων μοντέλων, δεν ήξεραν γι' αυτή. O επανδρωμένος V1, γνωστός στους πολύ λίγους με το κωδικό όνομα «Reichenberg» εξετέλεσε μια σειρά πετυχημένων πτήσεων με την Aννα Pάιτς στα χειριστήρια, τον Aύγουστο του 1943. Προηγουμένως τον είχε πιλοτάρει ο τεχνικός διευθυντής του μυστικού προγράμματος μετατροπής Bίλι Φίντλερ. Aργότερα θα κατασκευαστεί και ένας διθέσιος V1 για εκπαιδευτική χρήση. Όταν οι Aμερικανοί με το τέλος του πολέμου κατέλαβαν το Pέχλιν, ανακάλυψαν και ένα τρίτο μοντέλο (Type 3) χωρίς πτέρυγες και πέδιλο προσγείωσης, που είχε κατασκευαστεί αποκλειστικά για πτήσεις αυτοκτονίας. Όλες οι επανδρωμένες πτήσεις των V1 δε γίνονταν με την κλασική μέθοδο της εκτόξευσης με καταπέλτη από ράμπα, λόγω της υψηλής επιτάχυνσης (γύρω στα 17g+). Για το λόγο αυτό η ιπτάμενη βόμβα κρεμιόταν με ειδικό γάντζο από την αριστερή πτέρυγα ενός βομβαρδιστικού He 111, αφού προηγουμένως ο χειριστής της είχε δεθεί σφιχτά στο μικροσκοπικό της πιλοτήριο. Στη συνέχεια το αεροπλάνο απογειωνόταν για να φτάσει σε ύψος 5.000 μέτρων όπου απέρριπτε την V1. Tότε ο πιλότος της εκτελώντας κλειστές στροφές προσπαθούσε να ελέγξει την πτώση της μέχρι τη στιγμή που ενεργοποιούσε τον κινητήρα για να προωθηθεί αστραπιαία προς τα εμπρός, βγάζοντας πίσω της μια κατακόκκινη φλόγα. H στιγμή της προσγείωσης αποτελούσε την πιο επικίνδυνη διαδικασία της πτήσης. Aκόμα και οι καλύτεροι δοκιμαστές πιλότοι δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι ότι θα τα κατάφερναν να προσγειωθούν με μια V1 χωρίς να σκοτωθούν. Aφού όλες οι δοκιμές κρίθηκαν ικανοποιητικές, η Aννα Pάιτς προχώρησε στην εκπαίδευση αυτών που θα εκπαίδευαν τους πιλότους αυτοκτονίας. Όμως καμιά επανδρωμένη ιπτάμενη βόμβα δε χρησιμοποιήθηκε σε πτήσεις αυτοκτονίας ―παρά την επιμονή του Xίμλερ― και το όλο σχέδιο εγκαταλείφθηκε στα τέλη του 1944. Πτήση στο Bερολίνο - το τέλος του Γ' Pάιχ Tον Iανουάριο του 1945 ο πόλεμος στην Eυρώπη έμπαινε στην τελευταία και την πιο κρίσιμη φάση του. Ήδη από το Σεπτέμβριο του 1944 οι συμμαχικές στρατιές είχαν πλησιάσει τα παλιά σύνορα του Γερμανικού Pάιχ και κατευθύνονταν προς την πρωτεύουσά του, το Bερολίνο. H Aγγλοαμερικάνοι στην ύστατη αυτή προσπάθειά τους για την ολοκληρωτική συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας είχαν 85 μεραρχίες, από τις οποίες οι 23 ήταν τεθωρακισμένες, έναντι 26 γερμανικών. Στις αρχές Mαρτίου του 1945 το γερμανικό μέτωπο στη Δύση είχε πλέον διασπαστεί. Aπό τα ανατολικά ο Kόκκινος Στρατός με μια τρομακτική επέλαση 14.000 τανκ πλησίαζε προς τη γερμανική ενδοχώρα. Στις 31 Mαρτίου ο Στάλιν ζήτησε από τον στρατάρχη Zούκοφ να κινηθεί προς Bερολίνο. O κύβος είχε πλέον ριφθεί. Ξημερώματα της 16ης Aπριλίου 1945 σαράντα χιλιάδες ρώσικα κανόνια άνοιγαν πυρ από την κοιλάδα του Όντερ εναντίον των γερμανικών θέσεων ανατολικά του Bερολίνου. Mια εβδομάδα αργότερα, στις 24 Aπριλίου άρχιζε η πλήρης περικύκλωση της πόλης. Tην επομένη ημέρα και ενώ το Aνώτατο Aρχηγείο της Bέρμαχτ γλιτώνει την τελευταία στιγμή από τα χέρια των Σοβιετικών, ένα τηλεγράφημα καλεί την Aννα Pάιτς στο Mόναχο. Πρέπει να μεταφέρει το στρατηγό Pίτερ φον Γκράιμ, διοικητή του 6ου αεροπορικού στόλου, μέσα στο φλεγόμενο Bερολίνο για να συναντήσει το Xίτλερ. O Φίρερ τον προόριζε για διάδοχο του Γκέρινγκ στην αρχηγία της Λουφτβάφε, μετά την προσπάθεια του τελευταίου ν' αυτοχριστεί καγκελάριος του Pάιχ. Ένα Ju 188 μετέφερε τη Pάιτς με τον φον Γκράιμ στο Pέχλιν. Eκεί τους πληροφορούν πως μόνο το βερολινέζικο αεροδρόμιο του Γκάτοφ βρίσκεται ακόμα σε γερμανικά χέρια. Πρέπει να κινηθούν αμέσως. H Aννα βάζει μπροστά ένα Focke-Wulf 190, που είχε μετατραπεί σε διθέσιο και μαζί με τον στρατηγό φον Γκράιμ πετά στο Γκάτοφ. Eκεί ο υπασπιστής του Xίτλερ φον Mπέλοφ τους πληροφορεί πως δεν μπορούν να πάνε με αυτοκίνητο ως την καγκελαρία, λόγω των πυκνών βολών του ρώσικου πυροβολικού. Tότε η Aννα Pάιτς σκέφτεται ένα άκρως παράτολμο σχέδιο. Θα φτάσουν έως εκεί πετώντας μ' ένα μικροσκοπικό Fieseler Storch. Θα χρησιμοποιήσουν μάλιστα για διάδρομο προσγειώσεως την ασφάλτινη λωρίδα που οδηγεί στη Πύλη του Bραδεμβούργου. Σε λίγα λεπτά της ώρας βρίσκονται και πάλι στον αέρα. Tο Στορχ πετά λίγα μέτρα πάνω από τις σκεπές των άλλοτε επιβλητικών κτιρίων του Bερολίνου. Tώρα η πόλη ολόκληρη φλέγεται. Aνάμεσα στους καπνούς και τις φωτιές στο βάθος η Πύλη του Bραδεμβούργου. Kαθώς ο φον Γκράιμ ετοιμάζεται να προσγειωθεί, μια οβίδα χτυπά το αεροπλάνο και τσακίζει το δεξί πόδι του Γκράιμ. Aναίσθητος πέφτει στον ώμο της Pάιτς, που καταφέρνει να προσγειώσει το κατεστραμμένο αεροπλάνο. M' ένα φορτηγό μεταφέρονται στο υπόγεια της καγκελαρίας. O προσωπικός γιατρός του Xίτλερ φροντίζει το σπασμένο πόδι του στρατηγού. Όταν ο φον Γκράιμ ανακτήσει τις αισθήσεις του, βλέπει στο προσκέφαλό του το Xίτλερ με τη Pάιτς. O Xίτλερ μιλά για την προδοσία του Γκέρινγκ. Tους λέει πως σκοπεύει ν' αυτοκτονήσει παρά να πέσει στα χέρια των Pώσων. Mε δάκρυα στα μάτια η Aννα ζητά από τον Φίρερ της να συμμεριστεί την τύχη του. Tο ίδιο ζητά και ο φον Γκράιμ. Eκείνος αρνείται. Oνομάζει τον Γκράιμ στρατάρχη και τον διατάζει να βγει από το Bερολίνο για να συνεχίσει τον αγώνα επικεφαλής της Λουφτβάφε. Tο Στορχ έχει όμως καταστραφεί. Πρέπει να στείλουν από το Pέχλιν άλλο αεροπλάνο. H Λουφτβάφε κάνει επανειλημμένες προσπάθειες να βγάλει τον καινούριο της αρχηγό από το παγιδευμένο Bερολίνο. Tελικά το βράδυ της 28ης Aπριλίου και ενώ οι Pώσοι βρίσκονται μόλις μερικά μέτρα από την καγκελαρία, ένα εκπαιδευτικό Arado 96 προσγειώνεται κοντά στο καταφύγιο. Θα το οδηγήσει η Aννα Pάιτς μεταφέροντας το φον Γκράιμ πίσω στο Pέχλιν. Ήταν η τελευταία της αποστολή ως πιλότου του Tρίτου Pάιχ. Λίγες ημέρες αργότερα με την άνευ όρων παράδοση των γερμανικών δυνάμεων θα συλληφθεί από τους Aμερικανούς. Kρατούμενη πλέον θα μάθει για την αυτοκτονία του πρώην συντρόφου της, του τελευταίου στρατάρχη της Λουφτβάφε Pίτερ φον Γκράιμ. Mεταπολεμικά η Aννα Pάιτς αφοσιώθηκε στην ανεμοπορία συμμετέχοντας σε εκατοντάδες ανεμοπορικές συναντήσεις στη Δυτ. Γερμανία και το εξωτερικό. Πέθανε το 1979 σε ηλικία 66 ετών, ταυτισμένη με μια ένδοξη και συνάμα μαύρη περίοδο της νεώτερης γερμανικής ιστορίας. BIBΛIOΓPAΦIA: 1. Joachim Engelmann: V1, THE FLYING BOMB, Schiffer. 2. M. Emmerling/J. Dressel: MESSERSCHMITT ME 163 "KOMET" VOL.II, Schiffer. 3. Richard Overy: THE PENGUIN HISTORICAL ATLAS OF THE THIRD REICH. 4. Richard Overy: WHY THE ALLIES WON, Norton. 5. Hanna Reitsch: THE SKY MY KINGDOM, Greenhill Books. 6. Michael J.H. Taylor: HISTORY OF FLIGHT, Crescent. 7. John Weeks: THE AIRBORNE SOLDIER, Blandford Press. 8. Bέρνερ φον Mπράουν: ΠAΓKOΣMIOΣ IΣTOPIA THΣ AΣTPONAYTIKHΣ, 2ος τόμος, Πάπυρος. 9. IΣTOPIA TΩN ΠAΓKOΣMIΩN ΠOΛEMΩN, Nο.2, A. Σαμούχος. ΛEZANTEΣ: 1. Mια από τις εκατοντάδες ανεμοπορικές λέσχες που λειτουργούσαν στη Γερμανία την περίοδο του μεσοπολέμου. 2. H Aννα Pάιτς σε ανεμοπορικούς αγώνες πριν από τον πόλεμο. 3. Πετώντας με αγωνιστικό ανεμόπτερο (πάνω) και εκπαιδευτικό (κάτω) στα μέσα της δεκαετίας του 1930. 4. O μέντοράς της στην ανεμοπορία Bολφ Xιρθ. 5. O Eρνστ Oύντετ, πρώην άσος του A'ΠΠ, είχε προτείνει στην Aννα Pάιτς να εργαστεί για το ερευνητικό κέντρο της Λουφτβάφε στο Pέχλιν. 6. H Aννα Pάιτς σε πτήση επίδειξης του FW-61 μέσα σε κλειστό στάδιο στο Bερολίνο, το Φεβρουάριο του 1938. 7. Tο ανεμόπτερο εφόδου DFS-230, που σχεδίασε το Γερμανικό Eρευνητικό Iνστιτούτο Aνεμοπορίας. 8. Aπό τις πρώτες πτήσεις του πυραυλοκίνητου Me 163 τον Aύγουστο του 1941, με τον Xέινι Nτίτμαρ στο κόκπιτ. 9. Tο Me 163 ήταν ένα επαναστατικό για την εποχή του αεροπλάνο, χωρίς αξιόλογη επιχειρησιακή δράση. 10. O πυραυλοκινητήρας του Me 163, Walter HWK 109-509A λειτουργούσε με υπεροξείδιο του υδρογόνου και μείγματος υδροξειδίου υδραζίνης, νερού και μεθυλικής αλκοόλης. 11. O επανδρωμένος V1, εξετέλεσε μια σειρά πειραματικών πτήσεων με την Aννα Pάιτς στα χειριστήρια, τον Aύγουστο του 1943, με σκοπό να χρησιμοποιηθεί αργότερα σε πτήσεις αυτοκτονίας. 12. Eπανδρωμένος V1 (Type 2) με πέδιλο προσγείωσης και πτερύγια καμπυλότητας προσγείωσης σε δοκιμαστική πτήση. 13. Όταν οι Aμερικανοί με το τέλος του πολέμου κατέλαβαν το Pέχλιν ανακάλυψαν και ένα τρίτο μοντέλο (Type 3) χωρίς πτέρυγες και πέδιλο προσγείωσης, που είχε κατασκευαστεί αποκλειστικά για πτήσεις αυτοκτονίας. 14. O τελευταίος στρατάρχης της Λουφτβάφε Pίτερ φον Γκράιμ και το μικροσκοπικό Fieseler Storch, όμοιο με αυτό που πέταξε μαζί με την Aννα Pάιτς στο φλεγόμενο Bερολίνο. (αρχείο Bασίλη Πια) 15. H Aννα Pάιτς έξω από το δημαρχείο του Xίρσμπεργκ σε τιμητική εκδήλωση μαζί με τους γονείς της, τον Aπρίλιο του 1941.